ពីក្មេងរត់តុគុយទាវនៅទួលសង្កែឥឡូវក្លាយជាឧកញ៉ាម្ចាស់ក្រុមហ៊ុន២តម្លៃរាប់លានដុល្លារ

ជីវិតជោគជ័យ៖ ការខិតខំប្រឹងប្រែងតាំងពីវ័យជាង១០ឆ្នាំ បានកែប្រែវាសនាបុរសសម្បុរស្រអែម រូបសង្ហា ពីក្មេងរត់តុគុយទាវយកលុយរៀន ក្លាយជាឧកញ៉ា មានក្រុមហ៊ុនធំៗចំនួន២នៅក្នុងដៃមានតម្លៃរាប់លានដុល្លារ ដែលមានអាជីវកម្ម ប្រមាណជិត១០មុខ។

ក្រុមហ៊ុនទី១គឺ មានឈ្មោះថា សេវេនអេនជី (7NG) ជាក្រុមហ៊ុនរួមក្នុងគ្រួសាររបស់លោក ដែលបច្ចុប្បន្ននេះ បានបើកជាសួនឧស្សាហកម្មនៅតំបន់វិហារសួគ៌ មានប្រមាណជាង២០រោងចក្រ ដែលបានផ្ដល់ការងារជូនប្រជាជនប្រមាណ៣ម៉ឺននាក់។

ក្រុមហ៊ុនទី២គឺ ក្រុមហ៊ុន JET Group ដែលមានអាជីវកម្មត្រកូលJet ជាច្រើន ដូចជា ហាងកាហ្វេទំនើប, ក្លឹបកម្សាន្ត , ក្រុមហ៊ុនរថយន្ត ។ល។ បើបង្កើតក្រុមហ៊ុននេះឡើងគឺដើម្បីផ្ដល់ភាពងាយស្រួលដល់ដៃគូវិនិយោគក៏ដូចជាភ្ញៀវបរទេសដែលមកកាន់កម្ពុជា ក្នុងការកម្សាន្តនិងទទួលទានអាហារបែបស្តង់ដារ គឺគោលដៅរួមធ្វើយ៉ាងណាឲ្យពួកគាត់ពេញចិត្តក្នុងការបោះទុនវិនិយោគនៅកម្ពុជា។

នេះបើយោងតាមលោក ឧកញ៉ាមានសម្ដីរួសរាយរាក់ទាក់រូបនេះបានផ្ដល់បទសម្ភាសន៍ដល់គេហទំព័រខេឃ្យូបKQube.Net នាពេលថ្មីៗ ដូច្នេះដើម្បីជ្រាបច្បាស់ពីដំណើរជីវិតរបស់លោកឧកញ៉ា សូមអានអត្ថបទខាងក្រោមនេះ៖

វ័យកុមារភាព

លោក ស្រី ចាន់ថន កើតនៅឆ្នាំ១៩៨៣ នៅឃុំពញាឮ ស្រុកពញាឮ ខេត្តកណ្ដាល ជាកូនទី៣ ក្នុងត្រកូលអ្នករកស៊ី លោកឪពុកឈ្មោះស្រី សុធា និងអ្នកម្ដាយហ៊ុយ សារី ។ កាលពីនៅវ័យក្មេងគ្រួសាររបស់លោក បានធ្លាក់ដុនដាប ព្រោះសេដ្ឋកិច្ចជំនាន់នោះមិនទាន់ល្អ ដោយសារនយោបាយប្រែប្រួលមិនទៀតទាត់ ដូច្នេះលោកក៏សម្រេចចិត្តធ្វើជាក្មេងរត់តុគុយទាវក្នុងភោជនីយដ្ឋានមួយនៅម្ដុំទួលសង្កែ ដើម្បីយកលុយរៀនអស់រយៈពេលជាងមួយឆ្នាំ ។

ចំពោះប្រវត្តិសិក្សាលោក មិនបានចាំឆ្នាំច្បាស់លាស់នោះទេ គ្រាន់តែដឹងថា កាលពីតូចរៀននៅសាលាបឋមសិក្សាកុលាបទី១ ហើយបន្តចូលរៀននៅអនុវិទ្យាល័យវត្តភ្នំ ក្រោយមកទៀតចូលរៀននៅវិទ្យាល័យ បាក់ទូក នឹងចូលរៀនថ្នាក់ឧត្ដមសិក្សានៅសាលាកសិកម្មចម្ការដូង។

រកស៊ីដំបូង កម្មករក៏ខ្លួនឯង ថៅកែក៏ខ្លួន

ដោយសារមានចំណង់ជាអ្នករកស៊ីខ្លាំងក្លា នៅវ័យ១៧ឆ្នាំ លោកបានសុំលុយពីឪពុកម្ដាយរបស់លោកចំនួន១ពាន់ដុល្លារ ដើម្បីចាប់ផ្ដើមប្រកបមុខរបរទិញអង្ករពីឧត្ដុង្គ មកលក់នៅព្រែកព្នៅ ។

ពាក្យថារកស៊ីកវែកកឆ្នាំ ពិតជាមិនងាយស្រួលនោះទេ ការងារគ្រប់បែបយ៉ាងគឺលោកត្រូវធ្វើដោយខ្លួនឯង ដោយជំហានដំបូងលោកចុះជួបម្ចាស់រោងម៉ាស៊ីនកិនស្រូវ ដើម្បីសុំចរចា ទិញបណ្ដាក់ ដោយបង់លុយខ្លះ ជំពាក់ខ្លះ ពេលណាលោកមកយកអង្ករម្ដងទៀតទើបបង់ផ្ដាច់អាចាស់ ហើយគំនិតនេះក៏ត្រូវបានឯកភាពពីម្ចាស់រោងម៉ាស៊ីនកិនស្រូវ។

ប៉ុន្តែមិនមែនមានន័យថា ទិញអង្ករយកមកលក់ស្រួលៗនោះទេ គឺលោកត្រូវចាប់ផ្ដើមតាំងពីការ រើសអង្ករយកមករែង អុំដោយខ្លួនឯង ហើយដើររកម៉ូយតាមផ្សារ និងលីអង្ករយកឲ្យគេដល់ក្នុងផ្សារទៀតផង លើកលែងតែការបើកបរប៉ុណ្ណោះដែលលោកពឹងបងប្អូនជីដូនមួយរបស់លោក។

ភាពវ័យឆ្លាតក្នុងការប្រកបរបររកស៊ី

ពេលបោះអង្ករតាមផ្សារអស់ហើយ លោកត្រូវបើកឡានមកយកអង្ករម្ដងទៀត ដូច្នេះឡានទទេ គ្មានជាប់ដឹកអ្វីទេ ដូច្នេះលោកក៏ឆ្លៀតបើកដឹក កម្មកររោងចក្រ ដើម្បីបានប្រាក់កម្រៃបន្ថែមកុំឲ្យខាតសាំង ហើយបើគ្មានអង្ករដឹកត្រលប់មកវិញទេ លោកឆ្លៀតដឹកធ្យូងដឹកអុស យកមកលក់ តាមផ្សារមួយចំនួនគឺធ្វើយ៉ាងណាមិនឲ្យឡានទំនេរឡើយ ក្រោយមកទៀតលោកក៏បន្ថែមមុខរបរមួយមុខទៀត គឺដឹកអំពៅពីផ្សារដើមគរ ដើរបោះតាមផ្លូវត្រលប់មករោងម៉ាស៊ីនកិនស្រូវនៅឧត្ដុងវិញ។ ប៉ុន្តែជាឧបសគ្គកាលនោះគឺផ្លូវលំបាកពេក មានរណ្ដៅបាយខុនច្រើន ដែលនាំឲ្យខាតបង់ទៅលើថ្លៃសេវាជួសជុលរថយន្តទៅវិញ ។

មិនទុកប្រាក់ឲ្យទំនេរ លោកបានទិញដីទុកដើម្បីចំណេញ

អាជីវកម្មរបស់លោកកាន់តែរីកចំរើនពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ គឺមានម៉ូយវិលជុំ ធ្វើឲ្យលោកសល់ថវិកាមួយចំនួន។ ដោយសារពីមុនមកគ្រួសាររបស់លោកធ្លាប់ជាអ្នករកស៊ី ដីធ្លីផងនោះ លោកក៏មានទស្សនៈវិជ្ជមានចំពោះវិស័យដីធ្លីដែរ។ ដូច្នេះលោកក៏ចាប់ផ្ដើមសន្សំប្រាក់ម្ដងបន្តិចៗរហូតទិញបានដី មួយប្លង់ទុក ។ ក្រោយមកមិនខុសពីការរំពឹងទុកពីលោកឡើយ គឺតម្លៃដីដែលលោកបានទិញទុកនោះ បានកើនតម្លៃឡើងជាប្រចាំ ដូច្នេះលោកក៏បានលក់ចេញ ហើយយកប្រាក់ទាំងអស់នោះ វិនិយោគលើទំហំដីកាន់តែធំលក់ចេញចំណេញកាន់តែច្រើន ។

ក្រោយមកទៀតដោយសារមានការស្នើសុំពីសហគមន៍ដីក្រហម ដែលជាតំបន់រស់នៅមានស្មុគស្មាញខ្លាំង និងមានប្រជាជនក្រីក្ររស់នៅច្រើន មិនមានរបៀបរៀបរយ ព្រមទាំងឧស្សាហ៍កើតមានបញ្ហាច្រើនទៀតផងនោះ លោកនិងឪពុកលោកបានបង្កើតជាក្រុមហ៊ុនមួយឈ្មោះ 7NG ដើម្បីដោះដូរអភិវឌ្ឍន៍តំបន់សហគមន៍ដីក្រហមនោះ ឲ្យក្លាយជាតំបន់ទំនើប សម្រាប់បម្រើដល់វិស័យទេសចរណ៍។

ដូច្នេះខាងក្រុមហ៊ុនរបស់លោក បានដាក់គោលការណ៍គឺ ប្រជាជនរស់នៅដីសហគមន៍ទាំងអស់ ត្រូវរើទៅនៅតំបន់ចោមចៅ ដែលក្រុមហ៊ុនបានអភិវឌ្ឍន៍រួចហើយ ដែលមានផ្ទះ ផ្សារ សាលារៀន ទឹក ភ្លើង ឲ្យប្រជាជនទាំងនោះរស់នៅដោយសមរម្យ និងអាចប្រកបអាជីវកម្មបាន ។ លើសពីនេះទៅទៀត ក្រុមហ៊ុនរបស់លោក បានបង្កើតជាសហគមន៍មួយនៅទីនោះ ដើម្បីផ្ដល់ប្រាក់កម្ចីសម្រាប់អ្នកប្រជាជនដែលចង់ចាប់ផ្ដើមរកស៊ី។

ក្លាយជាអ្នករកស៊ី មិនភ្លេចជួយអ្នកក្រ

ដោយធ្លាប់រៀនផ្នែកកសិកម្មនិងជាអ្នករកស៊ីលើដីធ្លីផង នៅអំឡុងឆ្នាំ២០០៦ លោកបានចាប់ផ្ដើមគំនិតមួយ ដែលអាចផ្ដល់ប្រយោជន៍ដល់ប្រជាជននៅតំបន់នោះផងនិងអាចធ្វើឲ្យដីឡើងថ្លៃ លក់បានចំណេញផង ។ លោកបានកែប្រែតំបន់វិហារសួគ៌ដែលដីគ្មានជីជាតិ ឲ្យក្លាយជាតំបន់ឧស្សាហកម្ម និងបង្កើតការងារឲ្យប្រជាជនផងដែរ ទោះបីជាគម្រោងនេះមានការរិះគន់ខ្លះ ប៉ុន្តែលោកបានតស៊ូជម្នះរហូតជោគជ័យ។

គម្រោងនោះ លោកបានប្រមូលទិញដីនៅតំបន់វិហារសួគ៌ ឃុំវិហារសួគ៌ ស្រុកខ្សាច់កណ្ដាល ខេត្តកណ្ដាល ក្នុងតម្លៃធូរថ្លៃ ហើយកាត់មួយចំណែកលក់ជូនប្រជាជនក្រីក្រ ដោយបង់ប្រាក់ចំនួនបន្តិចបន្តួចប្រចាំខែ ដើម្បីទទួលបានជាម្ចាស់កម្មសិទ្ធិនៃដីនោះ ។ មកដល់បច្ចុប្បន្ននេះ ផ្ទៃដីទាំងនោះ បានប្រែក្លាយជាតំបន់ឧស្សាហកម្មមួយដ៏ធំ មានរោងចក្រចំនួន២០កំពុងដំណើរ ដោយដៃគូវិនិយោគមកពីបណ្ដាប្រទេសមួយចំនួនដូចជា សហរដ្ឋអាមេរិក ចិន អង់គ្លេស កូរ៉េ វៀតណាម ជាដើម ដែលបានផ្ដល់ការងារជូនប្រជាជនកម្ពុជាប្រមាណ៣ម៉ឺន នាក់។

ពេលថ្មីៗនេះ លោកទើបតែជ្រើសរើសប្រជាជនពីសហគមន៍ស្ទឹងមានជ័យ ចំនួន៧៧គ្រួសារឲ្យទៅរស់នៅតំបន់របស់លោក និងសន្យាឲ្យដី ធ្លី សម្រាប់រស់នៅ ប៉ុន្តែនៅក្នុងពេលបណ្ដោះអាសន្ននេះ គឺអនុញ្ញាតឲ្យកូនៗរបស់ពួកគាត់ចូលរៀននៅសាលាដែលលោកសាងសង់ដោយពុំចាំបាច់បង់ថ្លៃឡើយ ចំណែកឪពុករបស់ពួកគេ អាចធ្វើការខាងដាំដើមឈើ និង រៀបឥដ្ឋការ៉ូឡា ចំណែកស្ត្រីអាចធ្វើការរោងចក្រ ឬ អាចធ្វើជាអ្នកអនាម័យ ដោយទទួលបានកម្រៃប្រចាំថ្ងៃផងដែរ។

បច្ចុប្បន្នភាព

លោក ស្រី ចាន់ថន អាយុ៣៣ឆ្នាំ មានបុត្រចំនួន៣នាក់ លោកត្រូវព្រះមហាក្សត្រ ប្រោសប្រទានគោរមងារជាឧកញ៉ា នៅថ្ងៃទី២៦ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០១៣ ។ លោកមានក្រុមហ៊ុនធំមួយ ឈ្មោះជេត គ្រុប ដែលមានមុខរបរអាជីវកម្មចំនួន៨ ដែលមានដើមទុនប្រមាណ១០លានដុល្លារ ក្នុងនោះរួមមាន ស្ថានីយសាំង Jet Station ក្រុមហ៊ុននាំរថយន្តចូលមកកម្ពុជា Jet Auto (Transit) ភោជនីយដ្ឋាន Jet Restaurant ក្លឹបកម្សាន្ត Jet Club ។ល។ ដែលគិតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះមាន បុគ្គលបម្រើការជាង៣០០នាក់ ។

លោកមានរថយន្តទំនើបតម្លៃថ្លៃប្រមាណ៦គ្រឿង ដែលមានដូចជា Lamborghini , Bentley , ferrari, Rolls-Royce វត្ថុបំណងដែលលោកទិញឡានទំនើបៗនេះ គឺដើម្បីឲ្យអ្នកវិនិយោគបរទេស គេចូលមកស្រុកខ្មែរ អាចមើលនិងទាក់ទាញទំនុកចិត្ត ចំពោះការចាប់ដៃគូជាមួយលោករកស៊ីជាមួយលោក ។

ការងារសង្គមនិងបណ្ដុះបណ្ដាលយុវជន

លោកបានចូលក្នុងក្រុមយុវជន១៥៧ ដើម្បីបណ្ដុះបណ្ដាលក្រុមយុវជនខ្លះដែលមាននិស្ស័យខាងរកស៊ី ឲ្យក្លាយជាសហគ្រិននៅថ្ងៃអនាគត ។ ថ្មីៗនេះ លោកបានជ្រើសរើសយុវជន២ក្រុម ដែលពួកគេខ្លះមាន ទុន និង ខ្លះទៀតគ្មានទុន លោកបានផ្ដួចផ្ដើមគំនិតអាជីវកម្មឲ្យពួកគេ មួយក្រុម ចាប់ផ្ដើមរកស៊ីផលិតទឹកសុទ្ធ និងមួយក្រុមទៀត ចាប់ផ្ដើមរកស៊ី រៀបចំផ្សាររាត្រី ដើរតាមបណ្ដាខេត្ត។ លោកបានពន្យល់ថា គ្រប់អាជីវកម្មចាំបាច់ណាស់ទាមទារក្រុមការងារមួយរឹងមាំ ហើយមានជំនាញផ្សេងៗគ្នាដើម្បីសហការគ្នា ទើបសម្រេចបានជោគជ័យបាន ដោយលោកចាំជួយឃ្លាំមើលនិងបង្ហាញផ្លូវដល់ពួកគេជាប្រចាំ។

ជាក់ស្ដែងលោកបានជ្រើសរើសយុវជនដែលមកធ្វើការជាមួយលោកតែរយៈ៣ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ លោកបានដំឡើងគាត់ឲ្យក្លាយជាអ្នកចាត់ការទូទៅ (GM) ពីប្រាក់ខែ១០០ ដុល្លារ រហូតបានទទួលដល់១ពាន់ដុល្លារ។

ការងារមនុស្សធម៌

ហាងទាំងអស់លោកបង្កើតឡើង គឺមានការដកប្រាក់ចំណេញខ្លះសម្រាប់មនុស្សធម៌ ព្រោះលោកធ្លាប់ក្រ ជិះម៉ូតូកញ្ចាស់ មុងមួយគេង៨នាក់ ហើយលោកបានសហការជាមួយអ្នកនៅក្រៅប្រទេសដើម្បីកសាងសាលារៀន ឲ្យកូនកម្មករ និង អ្នកនៅសហគមន៍ទាំងអស់ ឲ្យបានរៀនសូត្រទៀតផង។

ការចែករំលែក

អត់ធ្មត់ ៖ ត្រូវតាំងចិត្តអត់ធ្មត់ ខាំមាត់សង្កត់ចិត្តឲ្យបានខ្ពស់បំផុតក្នុងកាលៈទេសៈណាក៏ដោយ ហើយត្រូវប្រើប្រាស់បញ្ញាញាណ ដោះស្រាយដោយសន្តិវិធី ជៀសវាងការធ្វើការទាំងឆេវឆាវ បណ្ដាលឲ្យខាតបងផលប្រយោជន៍ធំ ។ មានរឿងច្រើនណាស់ដែលលោកបានឆ្លងកាត់ ពេលខ្លះ លោកខឹងស្ទើរទ្រាំមិនបាន ប៉ុន្តែនៅតែតស៊ូព្យាយាមអត់ធ្មត់ បើខឹងខ្លាំងសុខចិត្ត ញញឹមហើយ លើកពេលចរចា ហើយពេលវេលាអាចប្រែប្រួល អាចក្លាយជារឿងល្អវិញក៏ថាបាន។

មើលឲ្យឆ្ងាយ រៀនសូត្រពីអ្នកជោគជ័យ៖ ធ្វើការអីក៏ដោយ ប្អូនត្រូវចេះសម្លឹងមើលឲ្យឆ្ងាយ និងរៀនសូត្រពីអ្នកធ្លាប់ជោគជ័យកន្លងមក ព្រោះអ្នកជោគជ័យកន្លងមកធ្លាប់ឆ្លងកាត់បរាជ័យ និងចែករំលែកចំណុចល្អៗ ដល់ប្អូនៗ ប៉ុន្តែមិនមែនមានន័យថា ត្រូវយកម៉ូដែលគេទាំងស្រុងមកអនុវត្តន៍នោះទេ គឺត្រូវចេះ ច្បិចយកចំណុចល្អៗ និងបង្កើតជាគំនិតថ្មីទើបអាចទទួលបានជោគជ័យ។

កសាងទំនុកចិត្ត ៖ គ្រប់ការងារមុខរបរណាក៏ដោយចាំបាច់ដែលត្រូវទាមទារយកបេះដូងពីអ្នកក្រោមបង្គាប់ឬមនុស្សជុំវិញខ្លួន ដើម្បីឲ្យគេធ្វើការជាមួយយើងឲ្យអស់ពីបេះដូង ទើបអាចធ្វើឲ្យជំនួញឬអាជីវកម្មរបស់យើងរីកចម្រើនទៅមុខបាន។

ជាក់ស្ដែងដូចខ្ញុំចឹងមិនរើសអើងការងារទេ មានពេលខ្លះខ្ញុំចុះធ្វើការកាយដីជាមួយកម្មករ គឺចង់បង្ហាញពីការយកចិត្តទុករបស់ខ្ញុំចំពោះការងាររបស់ពួកគាត់ ធ្វើដូច្នេះពួកគាត់មានអារម្មណ៍ស្និទ្ធស្នាល និងយល់ថា ការងារដែលពួកគាត់កំពុងធ្វើមានតម្លៃ ដូច្នេះបើទោះបីជាលោកមិននៅការដ្ឋាន ក៏ពួកគាត់ខិតខំធ្វើការដោយអស់ពីចិត្តដែរ៕